Planowanie motoryczne
Opublikowano: 27 stycznia, 2020
Planowanie motoryczne (praksja) – jest to umiejętność zaplanowania i wykonania nieznanego wcześniej, a więc niewyćwiczonego zadania ruchowego. Problemy w zakresie planowania ruchu nazywane są dyspraksją.
Dyspraksja – „syndrom niezgrabnego dziecka”; jest to trudność w zrozumieniu (zaplanowaniu co zrobić) i wykonaniu czynności ruchowych (jak to zrobić) w sposób płynny, skoordynowany, ekonomiczny, w prawidłowej kolejności od początku do końca. Szczególnie uwidacznia się podczas wykonywania czynności po raz pierwszy. Większość osób intuicyjnie szybko pojmuje jak poruszać się lub manipulować przedmiotem. Osoba dyspraktyczna potrzebuje dokładnej instrukcji i więcej czasu na naukę. Osoby takie często włączają różne strategie kompensacyjne np. odwlekanie w czasie lub odwracanie uwagi od zadania („zagada, a nie zrobi”).
Przyczyną dyspraksji rozwojowej są zaburzenia funkcji czuciowo-ruchowych (dotykowych, proprioceptywnych i przedsionkowych) i schematu ciała. Dzieci z dyspraksją są niezgrabne ruchowo (potykają się i często są poobijane, poruszając się, potrącają przedmioty i osoby), mają opóźnienia w zakresie samoobsługi (trudności z nauką zapinania i odpinania guzików, suwaków, wiązania sznurowadeł, ubierania i rozbierania się, posługiwania się sztućcami itp.). Mają wolniejsze tempo pracy, a ich działania są często nieefektywne mimo dużego nakładu pracy, wymagają znacznie więcej pomocy ze strony rodziców i opiekunów niż inne dzieci w ich wieku mimo, że ich rozwój intelektualny jest prawidłowy. Nie mają zdolności do generalizacji zachowań – nie potrafią planu działania modyfikować stosownie do nowych okoliczności. Problemom ruchowym towarzyszą zwykle również problemy emocjonalne, gdyż dzieci z dyspraksją często doświadczają niepowodzeń. Problemy planowania ruchowego dotyczą zarówno motoryki dużej, jak i małej, ale mogą występować również w obrębie aparatu artykulacyjnego i nazywane są wówczas dyspraksją oralną. Zaburza ona rozwój mowy i artykulacji. Ciężka, stosunkowo rzadziej występująca forma dyspraksji nazywa się apraksją.
Dziecko dyspraktyczne, które ma problem z planowaniem i organizacją ruchową będzie preferowało bierny tryb życia i unikało nowych aktywności ruchowych. Szczególnie przykre są dla niego takie chwile, kiedy np. koledzy z klasy zazwyczaj na końcu wybierają go do swojej drużyny na w-f.
Nauczyciel nie powinien jednakowo oceniać dziecka z dyspraksją i bez dyspraksji, ponieważ ono i tak szybko zauważy, że nie jest uzdolnione ruchowo, mniej pojętne od rówieśników. Zadaniem rodziców i nauczycieli jest zachęcanie dziecka do podejmowania nowych wyzwań i docenienie włożonego wysiłku.
W przedszkolu planujemy motorykę poprzez zabawę w klasy. Wystarczy kawałek taśmy malarskiej w domu lub kredy na podwórku…
Zobaczcie jak świetnie bawią się dzieci podczas ćwiczeń. Niestety nie mamy możliwości umieszczenia tu filmu. Zapraszamy zatem na nasz FB. Link poniżej.
Źródło: http://www.pstis.pl